Gewoon, een oefening in al onze trainingen. In de mBIT Coach, mBIT Master Coach en mBIT Trainers Training. Als deelnemer iets creëren (waarbij iedereen hetzelfde materiaal heeft) wat jouw leren weergeeft om dit vervolgens met een andere deelnemer te delen. Simpel en verassend diepgaand.
Diepgaand, omdat tijdens deze oefening veel patronen naar bovenkomen die ons mens parten speelt in ons dagelijks leven.
En an sich, kunnen we dat niet voorkomen, die patronen. Het zit ingebakken in onze cultuur, opvoeding en onderwijs. We worden er groot mee gebracht. En waar we mee worden besmet, beklijfd in ons lijf en gedrag.
Een aantal van de patronen die ik ontmoet tijdens deze oefening is het fenomeen van hoe doe ik het ten opzichte van de ander. In dat vergelijk en contrast spelen er vaak 3 patronen;
- Die van de ander is veel mooier
- Die van mij is veel mooier
- Die van mij en de ander zijn aanvullend mooi (of niet)
Je leest het al, er zit vaak meteen een oordeel op. Een oordeel over onszelf en/of ander. Het gevolg is dat jij jezelf kleiner maakt en de ander groter of andersom. Zo heel af en toe zie je het patroon waarin beide creaties worden gewaardeerd en van elkaar wordt geleerd zonder oordeel.
Nu heb ik al duizenden creaties gemaakt zien worden, EN…allemaal uniek, soms wat overlap, maar echt geen een creatie is hetzelfde. Dat vind ik altijd zo mooi.
Het is net het leven, ruim 7,5 biljoen mensen, en waarschijnlijk als ze allemaal die creatie zouden maken, 7,5 biljoen verschillende creaties. Uniek in uitvoering en perceptie! Want ja, jij bent uniek. En dus kun je je ook maar op een manier doen, op jouw manier!
Je weet het natuurlijk al (in je hoofdbrein); oordelend vergelijken heeft geen zin. Omdat jij uniek bent, de wereld vanuit jouw perceptie waarneemt en voor jou is die op dat moment helemaal waar. En je hebt geen gelijk, als je begrijpt wat ik bedoel.
Vanuit coach oogpunt, of je nu jezelf omhoog praat of naar beneden haalt, raak je iets in je lichaam dat gaat over uitlijning, over je overtuigingen in je hoofd, hart en buik. Misschien over nog niet helemaal okay zijn. In onze beleving is dat vergelijk alleen nuttig als je zonder oordeel ervan leert.
De diepere vraag die eronder ligt is natuurlijk mag je gewoon jezelf zijn en doen, met al je onhebbelijkheden, je gave en minder gave dingen, je talenten en je nog te ontwikkelen talenten? Gewoon okay zijn met jou in een sociale context? Mag je leren? Vallen en opstaan? Mooie vraag? Misschien interessant om hier voor jezelf eens wat bewustzijn omheen te creëren.
Wat me ook wel opvalt vaak, en dat is afhankelijk van leerstijl, is dat bij deelnemers die dat wat ik vertel en teach, meteen willen snappen en begrijpen (en kunnen benoemen) er regelmatig een onrust ontstaat omdat ze het zich niet meer kunnen herinneren op bewust niveau (cognitief).
En dan blijkt in de hierboven beschreven oefening, waarin 2 of meerdere deelnemers aan elkaar gaan vertellen wat ze hebben geleerd, er altijd een ‘aha’ ontstaat. ‘ O ja , dat is waar ook, heb ik niet aan gedacht!’ of ‘dat was ik vergeten’.
Maar om die reactie te kunnen geven, betekent dat het al aanwezig was in het lijf of onderbewuste. Men kon het op dat moment alleen niet cognitief benoemen (met taal). Als men vertraagd en de verbinding legt met het lijf, komt het vanzelf omhoog.
Wij leren veel meer onbewust dat we bewust leren. En op moment dat we die verbinding gaan maken, verbreed zich het leren (en het bewustzijn). Dit geld hetzelfde voor waarnemen. Wij nemen waar via ons hoofd, hart en buik (eigenlijk via iedere cel). We verwerken ook informatie middels die drie breinen. We nemen dus onbewust veel meer waar dan alleen via ons hoofdbrein. Zonder dat we expliciet kunnen benoemen wat we hebben waargenomen. Sommigen noemen dit ook wel sensing of neuroceptie.
Dus als je de volgende keer roept; dat weet ik niet, maak eens contact met je lichaam. Die weet het waarschijnlijk wel!
Een mooie reis weer voor jou! Hartegroet Wilbert
Mocht je willen reageren, graag!
Info@mbraining.nl