Duwen | Trekken | Terugtrekken | Stromen
Een leven lang leren is een van mijn motto’s en zo neem ik dit jaar weer deel aan een jaar training Awakended Leadership van Mireille Goedkoop in een Yurt in Nijmegen.
Een prachtige reis en zaken waarvan ik dacht dat ze wel een plekkie hadden, kwamen weer heeeerlijk naar de voorgrond. Mooi is dat toch he! Ik hoor mijn deelnemers dat dan ook weer zeggen: “Ik heb hier al zoveel aan gewerkt” ???? Mooi om dat zelf ook weer te ervaren. Dankbaar.
En in onze reis, als mens, komen er natuurlijk allemaal dingen op je pad waar je JA of NEE tegen zegt.
Ik wil je eigenlijk meenemen in een stukje van mij reis zonder al te veel op inhoud in te gaan en veel meer op het proces te focussen. Het proces van stromen of aan de ander kant van de medaille het proces van trekken | duwen | terugtrekken
Je zou dan een mooi lemniscaat kunnen tekenen.
Je kent het waarschijnlijk wel dat je ergens JA tegen hebt gezegd en het stroom niet. Je bent aan het trekken en aan het duwen, met al je energie en het blijft stroperig. Uiteindelijk besluit je terug te trekken, het op te geven, weg te gaan.
En je kent ook de andere kant. Je zegt ergens JA tegen, misschien in het begin nog een beetje stroperig maar uiteindelijk gaat het stromen. Ja toch?
Hoe kan dat nou?
Voor iedereen anders in inhoud maar mogelijk gelijk in het proces wat er plaats vindt. Waarom zeggen de meeste mensen in eerste instantie JA of NEE en vanuit welke plek maakt men deze keuze?
Kan het zo zijn dat wij deze keuze maken op basis van onze geleerde patronen die wij hebben ontwikkeld? Ik wil je hiervoor even meenemen in een proces beschrijving van de ontwikkeling van ons EGO, onze kleine IK noem ik die maar even voor het gemak.
Onze kleine IK die geleerd heeft in de bescherming te gaan. Die geleerd heeft om dat wat werd/ wordt afgekeurd vanuit de omgeving (opvoeding, onderwijs, cultuur etc) niet in het licht te zetten, Vanwege de angst voor afkeuring, falen, aardig gevonden te worden en ga zo maar door.
Omdat onze kleine Ik dan vervolgens wil laten zien dat hij gelijk had. Onze kleine IK gaat allerlei verhaal lijnen (narratives), hallucinaties en dus emoties creëren over wie hij denk te zijn. En dat is maar goed ook. Het is namelijk een beschermingsmechanisme.
Die kleine IK leert dat trekken, duwen of weg gaan de manier is om vorm te geven aan het leven. En zo leeft de kleine IK zijn leven, vanuit bescherming. Maar wat beschermt het eigenlijk? Schaamte, schuld, vernedering, liefde, het licht?
In mijn geval beschermd hij het goddelijke in mij, het licht, mijn volledige potentieel.
Want die kleine IK die weet eigenlijk niet zoveel. Maar dat wat hij weet, weet het heel zeker! En daar loopt het vast. Dat is namelijk ook zijn houvast. Tot het moment dat….
…de kleine IK zijn andere kant ontdekt. Noem het het LICHT, het goddelijke in mij.
Dat wat ik altijd ben geweest en altijd zal zijn, een ziel, energie, alles en niets, UBUNTU.
En als ik dat voel, voel ik een heel andere ik, dan is het aan het stromen, dan gebeurt het. Ben ik ook verbonden met alles en iedereen, ben ik onderdeel van het collectieve bewustzijn. Ben ik mijn hoogste expressies.
En het mooie is dan dat het ook stroomt in mijn lijf, terwijl ik die andere kant ook zo goed ken. Want uiteindelijk is je lijf de weg waarlangs je stroomt. Om nog een keer terug te komen op de lemniscaat, deze kun je ook aan het lijf koppelen. Ontdek maar eens.
Sympathisch BIS | BAS: Vluchten | Vechten Dorsaal Vagale Circuit: Verstijven
Balans AZS + Ventrale Vagale Circuit: Balans + Hart + Sociale Zenuwstelsel
Met andere woorden:
Om het te laten stromen heb je zowel sympathische activatie als ventraal vagale activatie nodig. Nu is het zo in onze huidige wereld dat vechten, vluchten en bevriezen echt erg goed is ontwikkeld en het lijkt wel alsof het ventraal vagale circuit (ons sociale zenuwstelsel), steeds minder de voorkeur krijgt. We polariseren, we gaan vechten of we gaan gewoon weg en uiteindelijk zijn we gelaten, passief en emotioneel niet meer betrokken.
Die kleine IK die kent vechten zo goed, duwen en trekken kan die als geen ander. Voor het LICHT is er eigenlijk alleen stroom en het ventrale vagale circuit was er al maar heeft kleine IK moeten ontwikkelen. Om uiteindelijk te ontdekken dat dat eigenlijk niet zo moeilijk is als je je maar realiseert dat alles eigenlijk een verhaal is, een hallucinatie.
Zodra kleine IK zich in de lemniscaat kan bewegen, kan glijden, gaat het stromen.
Ik ken het zo en de laatste paar jaar weet ik weer hoe ik het laat stromen. Voor mij begint het met voor mezelf zorgen, sommigen noemen het zelf liefde. Maar bovenal voelen wat belangrijk is en daar naar handelen in woord en gedrag.
Dan gaat het weer stromen. Doen wat belangrijk voor je is! En als dat niet kan, de mogelijkheden gaan creëren dat het wel kan.
Wat zou jouw LICHT doen of antwoorden?
En dus Camino, here we come, vanuit Breda!